ทดลองอ่าน ฝากรักไว้ที่ปลายฝน : ตอนที่ 16
ตอนที่ 16
ในที่สุดเค้กช็อกโกแลตหน้าตาทันสมัยสไตล์เกาหลี ก็มาตั้งอยู่บนโต๊ะกินข้าวในบ้านปีกไม้ บนหน้าเค้กนั้นเขียนคำว่า ‘Happy Birthday to you’ เอาไว้อย่างน่ารัก
นมเป่งที่ยืนมองอยู่นานเอ่ยปากด้วยความปลาบปลื้ม
“คุณแดนต้องดีใจแน่ๆ เลยที่ปีนี้ได้กินเค้กของโปรด คุณปลายรู้ใจซื้อเค้กช็อกโกแลตมาให้ ไม่เหมือนสาวข้างบ้าน ดันให้เค้กสตรอว์เบอร์รี คุณแดนเอาทิ้งขยะไปแล้ว”
“โอ้! ถึงกับต้องทิ้งเลยเหรอคะ” ปลายฝนทำทีเป็นตกใจ แต่เอาจริงๆ เมื่อเช้าเธอตกใจจริงๆ กับการกระทำที่ออกแนวไร้มารยาทของแดนไทไม่น้อย หากต้องทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น จนนมเป่งได้ทีเล่า
“ใช่ค่ะ ทิ้งทั้งเค้กทั้งดอกไม้ขนาดนั้นแสดงว่าโกรธจริงค่ะคุณปลาย อย่างว่าคุณแดนไม่ชอบที่สุดคือคนโกหก แล้วคุณนิอรดันโกหกเรื่องสำคัญเสียด้วย คุณแดนเลยโกรธไม่หาย” นมเป่งเล่าอย่างคนรู้ลึกรู้จริง
เมื่อปลายฝนเห็นว่าบรรยากาศชักเริ่มตึงเครียดจนเด็กชายที่ยืนอยู่ข้างๆ ขมวดคิ้ว เธอจึงสลัดความอยากรู้อยากเห็นทิ้งไปก่อน รีบเบี่ยงเบนความสนใจโดยการซักซ้อมแผนงานวันเกิดกับนมเป่งและน้องเดี่ยว
“เอาเป็นว่าวันนี้พวกเรามาช่วยกันทำให้เป็นวันพิเศษนะคะ นมเป่งทำแกงเผ็ดเป็ดย่างของโปรดให้คุณแดนแล้ว ของหวานก็เป็นเค้กช็อกโกแลตจากปลาย แล้วยังมีของขวัญพิเศษเป็นภาพวาดของน้องเดี่ยวอีก หวังว่าพี่แดนจะชอบ” ปลายฝนยังพูดไม่ทันจบดี แดนไทกลับจากไร่พอดี ชายหนุ่มเดินเข้ามา ถึงโต๊ะอาหารพร้อมโอดครวญ
“ผมหิวข้าวมากเลยนม ไปจัดการเอาข้าวมาด่วน”
ชายหนุ่มผู้ทำเป็นไม่สนใจวันเกิดตัวเองหอมแก้มลูกชาย ก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้โดยไม่ทักทายปลายฝนสักคำ หากหญิงสาวเริ่มชินแล้ว เธอขยับเก้าอี้ให้น้องเดี่ยวนั่งข้างคุณพ่อ ส่วนตนนั่งเก้าอี้ตรงข้ามแดนไท
“เป็นไงบ้างน้องเดี่ยว ที่โรงเรียนสนุกไหมวันนี้”
แดนไทไม่ลืมที่จะถามไถ่ความเป็นไปของลูกที่โรงเรียนทุกวัน
“สนุกครับ แต่วันนี้เดี่ยวเล่นกับเพื่อนน้อยลงนิดหนึ่ง เพราะต้องเอาเวลามาทำนี่”
เด็กชายหยิบกระดาษวาดภาพอวยพรวันเกิดพ่อออกมาให้แดนไทดู ทันทีที่เห็น น้ำใสๆ ก็ออกมาคลอดวงตาของเขา มือใหญ่หยิบภาพวาดจากมือลูกชายมาชื่นชมด้วยความทะนุถนอม
“ขอบใจนะลูก วาดเก่งขึ้นมากเลย พ่อชอบมาก จะเก็บใส่กรอบไว้อย่างดีเลยนะ”
แดนไทหอมแก้มลูกชายอีกครั้ง
ไหนๆ น้องเดี่ยวก็เปิดมาแล้ว ปลายฝนจึงรีบบอก
“ของปลายมีเค้กวันเกิดมาร่วมฉลองให้พี่แดนด้วยนะคะ เดี๋ยวกินข้าวเสร็จค่อยทำพิธีมอบละกัน”
“ขอบใจมากนะปลาย ที่จริงไม่ต้องก็ได้ พี่ไม่ให้ความสำคัญกับวันเกิดตัวเองเท่าไร”
“ไม่ได้สิคะ อย่างน้อยนี่เป็นวันที่น้องเดี่ยวจะได้สดชื่นและมีความสุข ต่อให้ไม่ชอบยังไงก็ต้องฉลองกันนิดๆ หน่อยๆ เพื่อความตื่นเต้น” ปลายฝนยืนยัน ส่วนน้องเดี่ยวนั้นพยักหน้าหงึกๆ แสดงความเห็นด้วยเต็มที่
“ก็จริงนะ ขอบใจที่แนะนำนะปลาย ถ้างั้นวันนี้พี่จะกินให้อร่อย แล้วปิดท้ายด้วยเป่าเค้กวันเกิดตามธรรมเนียมสักนิด ดีไหมลูก”
แดนไทหันไปถามลูกชายซึ่งยิ้มแก้มปริ ตอบเสียงดังลั่น
“ดีค้าบ เดี่ยวอยากให้พ่อฉลองวันเกิดมานานแล้ว เดี่ยวอยากเห็นพ่อแดนเป่าเค้ก”
“นั่นสิ ที่ผ่านมาคุณแดนน่ะไม่ยอมฉลองวันเกิดตัวเองเลย ยอมฉลองอยู่วันเดียวคือวันเกิดน้องเดี่ยว ต่อไปนี้ต้องเปลี่ยนธรรมเนียมใหม่แล้วนะคะ” นมเป่งรีบเสริม ขณะวางชามแกงลงบนโต๊ะ “นี่ค่ะ แกงเผ็ดเป็ดย่างของโปรดคุณแดน นมขอร่วมฉลองด้วยคน วันนี้ทำสุดฝีมือเลยนะคะ”
“ขอบคุณครับนม”
ไม่พูดเปล่า แดนไทลุกขึ้นไปหอมแก้มแม่นมของตนจนอีกฝ่ายร้องลั่น
“คุณแดนละก็ นึกยังไงมาหอมแก้มคนแก่ ทำนมขนลุกแล้วเนี่ย” มืออวบลูบลงบนท่อนแขนของตัวเองเร็วๆ
“นานๆ ต้องขอหอมสักครั้งสิ นมอุตส่าห์เลี้ยงผมจนโตมาขนาดนี้ เอาละ ทีนี้น้องเดี่ยว พ่อขอหอมเดี่ยวด้วย ฉลองวันเกิดพ่อไง”
น้องเดี่ยวเอียงแก้มให้หอมอย่างว่าง่าย แล้วตามด้วยการถาม
“อ้าว! ทำไมพ่อไม่หอมแก้มอาปลายด้วยล่ะ ฉลองวันเกิด ต้องหอมทุกคนสิ”
“ได้เหรอ?” แดนไทแกล้งชำเลืองตามองปลายฝน ก่อนจะตอบเอง “ไม่ได้หรอกลูก สำหรับอาปลายน่ะ หอมไปเรื่อยไม่ได้นะ ต้องขออนุญาตก่อน แล้วถ้าจะให้ดี คงต้องรอเวลาอีกนิด พ่อจะพยายามไปให้ถึงวันนั้นให้ได้”
ปลายฝนเขินจนหน้าแดงกับคำพูดแฝงความนัยของแดนไท เธอรีบตัดบทเสียงดัง
“เอาละ เริ่มกินข้าวกันดีกว่าค่ะ พี่แดนหิวจะแย่แล้วไม่ใช่เหรอคะ เดี๋ยวตามด้วยเค้กของปลาย พี่กลับจากไร่มาเหนื่อยๆ ต้องกินเยอะๆ นะคะ”
“ได้เลย วันนี้พี่หิวมาก จะฟาดให้เรียบทุกอย่างเลย น้องเดี่ยวต้องกินให้ทันพ่อนะ”
เสียงหัวเราะประสานกันดังไปทั่วบ้านปีกไม้ แดนไทไม่เคยรู้สึกถึงความสุขที่อบอวลมากขนาดนี้มาก่อน ชายหนุ่มตั้งมั่นว่าจะพยายามทำให้ดีขึ้น ให้ทุกคนมีความสุขมากขึ้นให้ได้
----------
“เย่ๆ อาปลายขับรถเป็นแล้ว”
เสียงแจ้วๆ ของน้องเดี่ยวที่นั่งอยู่ตรงเบาะหลังทำให้ทั้งแดนไทและปลายฝนหัวเราะออกมาด้วยความเอ็นดู ในระยะแรกที่ฝึกขับรถนี้ แดนไทติดน้องเดี่ยวมาด้วยทุกครั้ง อย่างน้อยก็เพื่อที่จะได้ไม่ต้องอยู่สองต่อสองในรถกับปลายฝนนานนัก
ใช่! แม้เขาจะพยายามตีขรึม ใส่บทโหดลงไปกับปลายฝนแค่ไหน แต่ในใจกลับหวั่นไหวจนบอกไม่ถูก ระดับความสั่นไหวของหัวใจนั้น นำหน้าตอนเกิดกับพริกหวานอดีตพี่เลี้ยงน้องเดี่ยวไปหลายขุมจนน่าตกใจ เพิ่งรู้ว่าที่ผ่านมากับพริกหวานเขาแค่แพ้ความใกล้ชิดและคิดไปเองว่าชอบ แต่กับปลายฝนนั้น มีความผูกพันในวัยเด็กช่วยผสานและเสริมให้เกิดความรู้สึกแสนพิเศษลึกซึ้ง แดนไทกลัวความรู้สึกนี้เอามากๆ เพราะบางครั้งมันเกินต้าน ควบคุมยากจริงๆ
“อายังไม่เก่งสักหน่อย ไม่งั้นพ่อแดนคงปล่อยให้อาลุยเดี่ยวแล้วละ แต่ดูสิ จนป่านนี้พ่อแดนยังต้องตามมาคุมทุกครั้งที่อาขับเลย ทั้งที่อาเริ่มมั่นใจแล้วนะ ว่าขับเองได้” ปลายฝนแกล้งบ่นผ่านเด็กน้อยให้เข้าหูชายหนุ่มที่นั่งข้างกันในรถ
“เผื่อไว้ก่อนไง ใครจะรู้ว่าต้องเจอสถานการณ์คับขันตอนไหน แล้วปลายจะตัดสินใจได้ดีไหม บนท้องถนนนี่การตัดสินใจฉับไวสำคัญมาก”
“เดี่ยวว่าอาปลายเก่งแล้วนะพ่อ ดูสิ ขับคล่องเลย”
เด็กชายยื่นหน้ามาช่วยยืนยันจนปลายฝนอดใจไม่ไหว ต้องเอียงตัวไปหอมแก้มนุ่ม
“งั้นตั้งแต่พรุ่งนี้พี่จะเริ่มให้ปลายขับไปทำงานเองละนะ” แดนไทตัดใจบอก เรียกรอยยิ้มกว้างจากปลายฝนได้ในทันที
“จริงนะคะ ดีใจจัง จะได้ไม่ต้องรบกวนพี่แดน ช่วงนี้ในไร่งานเยอะเสียด้วย”
“เดี่ยวหิวข้าวแล้ว พ่อพาเดี่ยวไปกินอะไรอร่อยๆ หน่อยสิค้าบ”
เด็กชายโอดครวญ มืออวบลูบท้องตัวเองไปด้วย น้องเดี่ยวทำเหมือนหิวจัดทั้งที่เพิ่งกินขนมรอบบ่ายไปไม่นานนี้เอง
“ได้เลยลูก เดี๋ยวให้อาปลายขับไปร้านริมท่าจีนนะ ดีไหม เดี่ยวชอบกินทอดมันกุ้งร้านนั้นนี่นา”
“ไปครับไป เราไปกินข้าวกัน”
ปลายฝนขับรถมุ่งตรงไปยังร้านโปรดของแดนไทอย่างคล่องแคล่ว ชายหนุ่มใจหายนิดๆ เมื่อคิดว่าคงถึงเวลาแล้วที่เขาต้องปล่อยให้หญิงสาวโบยบิน เพราะน้ำปิงเพื่อนของปลายฝนใกล้จะย้ายมาแล้ว
ปลายฝนต้องออกไปจากบ้านปีกไม้ในอีกไม่ถึงสัปดาห์ข้างหน้า...เป็นเรื่องที่เขาทำใจได้ยากมากๆ
ติดตามต่อในฉบับเต็มทั้งแบบ หนังสือเล่ม และ อีบุ๊ก
