ทดลองอ่าน ฝากรักไว้ที่ปลายฝน : ตอนที่ 15

ตอนที่ 15

ก็ไม่อยากจะเกี่ยวหรอกนะ แต่ทำไมสถานการณ์ช่างเอื้อให้ปลายฝนเข้าไปเกี่ยวเสียจริง

เช้านี้ขณะที่ปลายฝนเดินออกกำลังกายยามเช้าอยู่ในสวนหน้าบ้าน เธอได้ยินเสียงร้องเรียกมาจากบ้านข้างๆ ที่รั้วติดกัน

“น้องคะ น้อง”

ปลายฝนหันมองรอบตัว ไม่เห็นใครอื่นที่เป็น ‘น้อง’ ได้นอกจากเธอ จึงเดินเข้าไปหานิอร สาวข้างบ้านที่เห็นกันแว่บๆ แต่ไม่เคยคุยกันจริงจังเสียที

“รบกวนหน่อยได้ไหมคะ”

“มีอะไรเหรอคะ” ปลายฝนเข้าไปยืนเกาะกำแพงคุยด้วย

“พี่ขอฝากดอกไม้กับเค้กนี่ไปให้แดนหน่อยสิ วันนี้วันเกิดเขา”

พยาบาลสาวทำหน้างงๆ ถามออกไปตามที่ใจอยากรู้

“ทำไมพี่ไม่ให้เองล่ะ พี่แดนอยู่ในบ้าน ไม่ได้ออกไปไหนนะคะ เดี๋ยวปลายไปเรียกให้”

“อุ๊ย! ไม่ต้องๆ ถ้าพี่เอาไปให้เองเขาจะยิ่งไม่รับเลย น้องช่วยหน่อยนะ...คือพี่เคยทำผิดต่อแดนไว้นิดหน่อย อยากให้เขายกโทษสักที วันนี้โอกาสดี พี่เลยอยากลองให้ของขวัญวันเกิด หวังว่าเขาจะรับ นึกว่าช่วยหน่อยนะ”

“...”

ปลายฝนยังอึ้ง ไม่เข้าใจว่าคนอยู่บ้านติดกันขนาดนี้ จะโกรธเคืองกันอะไรนักหนา แต่เมื่อมองข้ามไหล่นิอรไปยังบ้านไม้สองชั้นซึ่งปลายฝนเคยอาศัยในวัยเด็ก สภาพบ้านยังคงดูดี สวนรอบบ้านได้รับการดูแลอย่างดีอีกต่างหาก แบบนี้คนที่อาศัยในนั้นก็คงไม่ได้เลวร้ายหรือผิดปกติอะไร

“ส่งมาสิคะ เดี๋ยวปลายเอาไปให้พี่แดนเอง”

นิอรรีบส่งกล่องเค้กกับช่อกุหลาบสีขาวข้ามรั้วมาให้ปลายฝน

“ขอบคุณมากๆ เลย ฝากบอกว่าเรื่องมันนานมากแล้ว พี่ขอแค่ความเป็นเพื่อนกลับมาก็ยังดี พี่ยังรักแดนเสมอ”

เอิ่ม...อยู่ๆ มาฝากให้บอกรักกันดื้อๆ เนี่ยนะ แทบไปไม่เป็นเลย

หลังจากรับของมาแล้วปลายฝนจึงรีบเดินกลับเข้าไปในบ้าน พอดีกับที่แดนไทเดินลงบันไดมา พอเห็นหน้าหนุ่มเนื้อหอมที่สาวๆ ตอมกันไม่หยุดแล้วเธอเกิดอาการหมั่นไส้ขึ้นมาดื้อๆ ปลายฝนวางของไว้บนโต๊ะ บอกเขาเสียงห้วน

“สาวข้างบ้านฝากดอกไม้กับเค้กวันเกิดมาให้แน่ะ ปลายขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวก่อนนะ กลัวไปทำงานไม่ทัน”

ปลายฝนวิ่งสวนขึ้นบันไดไปอย่างรวดเร็วจึงไม่ทันสังเกตเห็นใบหน้าของชายหนุ่มที่บูดบึ้งทันควัน เพียงเธอลับตา ช่อกุหลาบขาวกับเค้กทั้งกล่องก็ถูกโยนลงถังขยะไปในทันที

----------

วันเกิดเจ้าของบ้านเหรอเนี่ย แล้วฉันต้องทำอะไรหรือเปล่า...

ปลายฝนถามตัวเองในใจเป็นร้อยๆ รอบขณะทำงานอยู่ แม้ห้องฉุกเฉินวันนี้จะวุ่นวายเพียงใดก็ยังไม่เท่าในใจของพยาบาลสาว ในที่สุดจึงตัดสินใจว่าต้องใช้ตัวช่วย

ทันทีที่ว่างจากเคสต่างๆ ในช่วงบ่าย มีเวลากินอาหารตามสั่งที่สั่งมาตั้งแต่ตอนเที่ยงในห้องพัก ปลายฝนจึงต่อโทรศัพท์ไปหาน้ำปิงเพื่อนสาว

“มีอะไรหรือเปล่า โทร.มาเวลานี้ เรื่องใหญ่แหงเลยใช่ไหม”

ปลายฝนแทบจะนึกหน้าตื่นๆ ของเพื่อนได้ น้ำปิงคือคนที่เข้าใจและร่วมรับรู้ทุกข์สุขไปกับเธอมากที่สุดแล้ว เธอคิดไม่ผิดเลยที่โทรศัพท์หาเพื่อนรัก

“ไม่ได้มีอะไรร้ายแรงหรอกแก ก็แค่...อยากถามแกนิดหนึ่งว่าถ้าเป็นวันเกิดของผู้ชายอายุสามสิบห้า เราควรซื้ออะไรให้ดี”

“อย่าบอกว่าวันเกิดพี่แดนของแกน่ะ”

“เกลียดคนรู้ทัน ดักทางฉันไปหมดแล้วเนี่ยนังปิง” ปลายฝนร้องลั่น น้ำปิงนี่สมกับเป็นเพื่อนรักของเธอเสียจริง รู้ใจ รู้ทันไปทุกเรื่อง

“ถ้าเป็นพี่แดน แกสมควรรู้คำตอบมากกว่าฉันนะ ว่าเขาชอบอะไร เพราะสนิทกันมาแต่เด็ก แล้วแกนึกไงถึงโทร.มาถามฉันที่ไม่เคยเจอพี่แดนสักครั้งเดียว แกว่าคำตอบที่ได้มันจะดีกว่าแกคิดเองไหม”

“นั่นสินะ ฉันมาถามแกทำไมเนี่ย อืม...คงเพราะไม่รู้จะปรึกษาใครมั้ง”

น้ำเสียงของปลายฝนคงดูน่าสงสารมาก น้ำปิงรีบบอกทันที

“เออๆ เอาก็ได้ ฉันช่วยคิด ถ้าเป็นหนุ่มชาวไร่ห้าวๆ หน่อยแบบนั้น แกซื้อเป็นพวกน้ำหอมผู้ชายคงไม่เวิร์ก เสื้อผ้าก็ไม่น่าใช่ คิดยากจังว้า” ปลายสายบ่นเบาๆ

“ฉันก็คิดจนหัวแทบระเบิดแล้วเนี่ย ว่าพี่แดนควรอยากได้อะไร โอย ทำไงดี แล้ววันเกิดพี่เค้าน่ะ วันนี้ด้วยนะ”

“วันนี้! ไม่ไฟลนก้นไปหน่อยเหรอยะ อืมมมม เอาเป็นว่าถ้าไม่รู้จะให้อะไรจริงๆ ไม่ต้องให้เป็นของขวัญก็ได้นะปลาย แกลองคิดอะไรเก๋ๆ อาจจะให้ลูกชายเขามีส่วนร่วมก็ได้ ดีไหม”

“อืม น่าสนนะ เดี๋ยวฉันคิดดูอีกที ขอบใจนะปิง”

“เออๆ ว่าแต่...แกคิดอะไรกับพี่แดนหรือเปล่าเนี่ย น้ำเสียงตื่นเต้นเกินเบอร์ไปเยอะเลย” น้ำปิงแซวเสียงดัง เป็นผลให้ปลายฝนตอบดังไม่แพ้กัน

“เปล๊า! แค่ต้องตอบแทนบุญคุณเขาบ้างน่ะ อุตส่าห์ให้ที่พักชั่วคราว”

“อ๋อเหรออออ” น้ำปิงลากเสียงยาว ก่อนจะร่ำลาและวางสายไปด้วยเสียงหัวเราะปิดท้ายแบบคนรู้ทัน

ปลายฝนรีบกินข้าวแล้วกลับไปวุ่นกับคนไข้ในห้องอีอาร์ต่อ จนใกล้เวลาเลิกงานจึงโทรศัพท์ไปหาคนขับรถของแดนไท

“ลุงหง่าคะ เย็นนี้ลุงมารับปลายกับน้องเดี่ยวเองใช่ไหมคะ” ปลายฝนถามไปลุ้นไป เมื่อได้คำตอบจากลุงสง่าแล้วเธอจึงบอก

“ดีเลยค่ะ งั้นลุงช่วยมารับเราสองคนเร็วกว่าปกตินิดได้ไหมคะ ปลายมีธุระต้องทำก่อนกลับบ้านนิดหน่อย”

คนขับรถตอบรับแบบไร้เงื่อนไข ปลายฝนยิ้มกับโทรศัพท์ รอคอยให้ถึงเวลาที่ลุงสง่าจะมารับอย่างใจจดใจจ่อ

----------

ทันทีที่เข้ามานั่งในรถเคียงข้างกับน้องเดี่ยวตรงเบาะหลัง ปลายฝนถามขึ้นมาเพื่อดึงเด็กชายเข้าประเด็นให้เร็วที่สุด

“น้องเดี่ยวรู้ไหมว่าวันนี้วันเกิดพ่อแดน”

“รู้ครับ เดี่ยววาดรูปไว้ให้พ่อแดนแล้วด้วย อยู่ในกระเป๋านี่ไง”

เด็กชายในคาร์ซีตหยิบกระดาษแผ่นขนาดเอสี่ออกมาจากกระเป๋านักเรียน เผยให้เห็นภาพระบายด้วยดินสอสีไม้ ซึ่งปลายฝนเห็นแล้วถึงกับน้ำตาซึม ภาพนั้นมีเด็กชายตัวอวบจูงมือผู้เป็นพ่อที่ถูกวาดให้ดูสูงใหญ่ บึกบึนไม่แพ้ตัวจริง

ใต้ภาพเขียนไว้ว่า

‘สุขสันต์วันเกิดครับพ่อแดน เดี่ยวรักพ่อแดน’

ทั้งภาพและลายมือที่ดูไร้เดียงสานั้นน่ารักมากๆ จนปลายฝนต้องบอก

“สวยมากเลย อาว่าพ่อแดนต้องชอบมากแน่ๆ น้องเดี่ยววาดเก่งขนาดนี้ ใครสอนคะเนี่ย”

“ภาพนี้เดี่ยวทำเองทั้งหมดเลยค้าบ ไม่มีใครสอน” น้ำเสียงเด็กชายเปี่ยมไปด้วยความภาคภูมิ

“เยี่ยมที่สุด อายอมแพ้เลยนะเนี่ย น้องเดี่ยววาดเก่งมาก สื่อความหมายดีสุดๆ ถ้าอาเป็นพ่อแดนนะ อาต้องชอบมากจนน้ำตาไหลเลยละ”

“ตอนนี้ยังไหลนิดๆ เลย”

น้องเดี่ยวเอื้อมมืออวบมาปาดน้ำตาให้ปลายฝน

“อาก็อยากให้ของขวัญพ่อแดนด้วย เดี๋ยวจะให้ลุงหง่าแวะร้านเค้ก แต่คงต้องขอให้น้องเดี่ยวช่วยเลือก อายังไม่ค่อยรู้ว่าพ่อแดนชอบแบบไหน”

แม้จะรู้ดีว่าโอกาสที่ชาวไร่หนุ่มอย่างแดนไทจะเกลียดขนมอบนั้นมีมากพอสมควร แต่ทำไงได้ เวลาคิดมีน้อย ปลายฝนขอเลือกเป็นของกินไว้ก่อน ดูจะปลอดภัยกว่า ถ้าไม่ชอบ อย่างมากก็แค่ให้เด็กรับใช้ในบ้านไปกินต่อได้

แวบหนึ่งนั้นปลายฝนคิดถึงเค้กกล่องโตที่สาวข้างบ้านฝากให้แดนไท และก่อนออกจากบ้านเธอเห็นแล้วว่าเค้กนั่นไปนอนแอ้งแม้งอยู่ในถังขยะ เธอได้แต่ภาวนาว่าเค้กของเธอคงไม่มีอนาคตแบบเค้กกล่องนั้น เหตุนี้เธอจึงต้องให้ลูกชายเขาช่วยเลือกน่าจะปลอดภัยที่สุด

“พ่อแดนชอบเค้กช็อกโกแลตครับ เค้กอื่นพ่อไม่กินหรอก” เสียงน้องเดี่ยวยังเจื้อยแจ้ว บอกถึงความตื่นเต้นในวันพิเศษเช่นนี้

“จริงเหรอคะเนี่ย”

ปลายฝนคิดถึงเค้กฝีมือของสาวข้างบ้านที่ชื่อนิอรขึ้นมาอีกแล้ว ตอนรับมาเธอแอบมองผ่านฝากล่อง เห็นว่าเป็นเค้กสตรอว์เบอร์รี สีชมพูหวานแหววสื่อถึงความรัก

แต่สำหรับปลายฝน อยากซื้อเค้กที่แดนไทจะกินมากกว่าเน้นความสวย ที่สำคัญ เขาต้องชอบจนทิ้งไม่ลง

“เดี่ยวจะช่วยเลือกให้เอง เอาร้านที่พ่อชอบไปซื้อดีไหมครับ”

“ดีๆ เลย ลุงหง่ารู้ไหมคะว่าร้านไหน” ปลายฝนชะโงกหน้าไปถามคนนั่งหลังพวงมาลัย

“รู้ครับ อยู่ไม่ไกลจากนี่หรอก เดี๋ยวผมพาไป”