ทดลองอ่าน ฝากรักไว้ที่ปลายฝน : ตอนที่ 14

ตอนที่ 14

แม้ปลายฝนจะพยายามหลีกเลี่ยงการใกล้ชิดกับเจ้าของไร่เผือกผู้เนื้อหอม แต่ยังไม่วายเจอสถานการณ์ที่ไม่คาดฝันจนได้

เช้านี้พยาบาลสาวอุตส่าห์ตื่นตั้งแต่เช้ามืด แต่งตัวเสร็จแล้วลงมาบอกนมเป่งว่าวันนี้เธอจะไปกินข้าวเช้าที่โรงพยาบาล ตั้งใจจะออกไปไวสักหน่อย อยากลองขึ้นรถสองแถวไปทำงานเองสักวัน เพื่อประสบการณ์แปลกใหม่

ในเมื่อการสอนขับรถยังไม่ไปถึงไหนเพราะทั้งแดนไทและเธอว่างไม่ค่อยตรงกัน ปลายฝนจึงยังขับไม่คล่องเอาเสียเลย เช้านี้เธอจึงเกิดความคิดอยากลองขึ้นรถสองแถวเอง

เมื่อเดินออกจากบ้านมาแล้วเห็นแดนไทยืนรดน้ำต้นไม้อยู่ข้างบ้าน หญิงสาวถึงกับชะงักฝีเท้า อันที่จริงปลายฝนไม่อยากทักทายเพราะกลัวเขาจะไม่อนุญาตให้ขึ้นรถไปเอง แต่จุดที่แดนไทยืนอยู่นั้น เลี่ยงอย่างไรก็คงเห็นเธออยู่ดี จึงจำต้องเดินมุ่งตรงไปหา กำลังจะส่งยิ้มทักจู่ๆ ก็รู้สึกว่าเท้าที่เหยียบลงไปบนดินชุ่มน้ำจากการรดต้นไม้นั้นลื่นไถลไปก่อนตัว ทำให้เสียหลักหงายหลัง ก้นเกือบกระแทกพื้นอยู่แล้ว ชั่วขณะนั้นเองมือแข็งแกร่งของแดนไทคว้าร่างเธอไว้แล้วดึงเข้าสู่อ้อมกอด ช่วยป้องกันไม่ให้หญิงสาวลงไปกองบนพื้น

“อุ๊ย! ขอบคุณค่ะพี่แดน”

ปลายฝนส่งเสียงเบาๆ ขณะผละออกจากอ้อมกอดของชายหนุ่ม รู้สึกเหมือนเลือดทุกหยาดหยดในร่างกายพุ่งขึ้นสู่ใบหน้า ต้องยอมรับว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นในเสี้ยววินาทีนั้นมีผลต่อหัวใจของเธออย่างหนัก

แบบนี้ใช่ไหมที่เรียกว่า ‘กอดอุ่นๆ’ ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าปลายฝนรู้สึกทั้งอบอุ่นและปลอดภัยภายใต้วงแขนของแดนไทที่รวบร่างเธอไว้

“เดินระวังหน่อยสิ เห็นๆ อยู่ว่าพี่รดน้ำต้นไม้ เฉอะแฉะขนาดนั้น”

น้ำเสียงดุๆ นั้นปลายฝนได้ยินแล้วเปลี่ยนความอุ่นเป็นร้อนจัด โดยเฉพาะบริเวณหัว คนบ้า! ทำให้คนอื่นหัวร้อนแต่เช้าเลย แทนที่จะขอโทษที่ทำดินเปียกโชกไว้จนเธอลื่น กลับมาตำหนิเสียงแข็งดังลั่น

หญิงสาวผละออกจากอ้อมกอด เถียงเสียงดังไม่แพ้กัน

“พี่แดนนั่นแหละ มารดน้ำแถวนี้ทำไมล่ะ”

“พี่รดอยู่ตั้งไกล แต่น้ำมันไหลไปตรงทางเดินเองนะ”

“ปลายไปละ ขี้เกียจเป็นประเด็น จะรีบไปทำงาน” พยาบาลสาวตัดบทพร้อมเดินหนี ไม่อยากให้เขารู้ว่าเธอใจสั่นหวั่นไหวกับกอดบังเอิญนั่นไม่น้อย

“แล้วไปยังไง ให้ลุงหง่าไปส่งสิ”

“ไม่เอาค่ะ ขอลองขึ้นรถสองแถวดูสักครั้ง ตื่นเต้นดี ปลายไปละ” เธอลาซ้ำแล้วเดินจ้ำอ้าวออกไปทางประตูหน้าไร่

“ดูแลตัวเองดีๆ ล่ะ”

แม้จะยังหงุดหงิดไม่หาย แต่ทำไมจนออกมายืนรอรถสองแถวหน้าไร่แล้วหัวใจปลายฝนก็ยังเต้นแรง กับกอดอุ่นและประโยคสุดท้ายของแดนไทซึ่งเปี่ยมไปด้วยน้ำเสียงห่วงใยจนปิดไม่มิดอีกต่างหาก

อะไรของเขานะ ผีเข้าผีออก เดี๋ยวอบอุ่น เดี๋ยวดุ แล้วก็กลับมาห่วงใยอีก

แต่ช่างเถอะ ปลายฝนต้องพยายามไม่ใส่ใจในทุกการกระทำของพ่อคนเสน่ห์แรงพรรค์นั้น เธอจะหลงเข้าไปในวังวนไม่ได้เด็ดขาด

พยาบาลสาวยังคงยืนรอรถอยู่หน้าไร่ โดยไม่ทันสังเกตว่าตั้งแต่เกิดเหตุจนแดนไทต้องกอดเธอไว้แน่นไม่ให้เธอก้นกระแทกนั้น มีใครคนหนึ่งยืนมองอยู่ตลอดเวลา

ด้วยสายตาที่ใครเห็นก็ต้องขนลุก!

----------

“ส่งน้องเดี่ยวเข้านอนแล้วเหรอคะคุณปลาย”

นมเป่งถามเมื่อเดินมาถึงระเบียงซึ่งปลายฝนนั่งเล่นอยู่ คืนนี้อากาศดีมีลมพัดเอื่อยๆ จันทร์เต็มดวงช่วยให้บรรยากาศรอบกายสงบร่มรื่น

“เรียบร้อยแล้วค่ะนม ฟังนิทานยังไม่ทันจบด้วยซ้ำ น้องเดี่ยวก็หลับปุ๋ยไปเลย”

“หลังๆ นี่น้องเดี่ยวชักติดคุณปลายใหญ่แล้ว ถ้าคุณปลายไม่อยู่เวรจะต้องอ้อนให้ไปส่งเข้านอน มีอะไรดีๆ หรือเปล่าคะ วันหลังนมจะได้ทำบ้าง” นมเป่งทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ริมระเบียงข้างปลายฝน

“คงเพราะปลายชอบเล่านิทานให้น้องเดี่ยวฟังก่อนนอนน่ะค่ะ สงสัยจะติดใจ ฟังเพลินๆ ทำให้หลับง่าย น้องน่ารักมากๆ น่าเห็นใจนะคะ น้องเดี่ยวไม่เคยมีแม่อยู่เคียงข้างเลย”

ปลายฝนรู้สึกเช่นนั้นจริงๆ ใครจะนึกว่าเธอกลายเป็นคนหลงเด็กไปแล้ว น้องเดี่ยวแก้มป่องๆ ดวงตากลมโตแสนน่ารัก ผิวของเด็กน้อยเนียนละเอียดขาวกระจ่าง เห็นได้ชัดว่าน่าจะได้มาจากแม่ ความช่างคุยของน้องเดี่ยวทำให้เธอกับเด็กน้อยสนิทกันแบบก้าวกระโดด เรียกว่าเวลาทุกนาทีที่ปลายฝนและน้องเดี่ยวอยู่ในบ้านปีกไม้ด้วยกันนั้น เด็กชายติดเธอยิ่งกว่าตังเม ทั้งคุยและวิ่งเล่นกันอย่างสนุกสนาน

“เพราะแบบนี้แหละค่ะ นมถึงได้กรอกหูคุณแดนตลอดว่าช่วยหาแม่ดีๆ มาให้น้องเดี่ยวเร็วหน่อย บอกตามตรงนะคะ คุณแดนเองยังหนุ่มยังแน่น ยังไงก็ต้องพยายามหาสาวคนใหม่มาให้ได้ โชคร้ายว่าพอเปิดใจจะชอบคนแรกก็ดันหักอกคุณแดนอย่างจัง ทีนี้เลยเข็ดหนัก”

“ที่ว่าเป็นพี่เลี้ยงน้องเดี่ยวใช่ไหมคะ” ปลายฝนถามล้วงลึกโดยไม่ตั้งใจ

“ใช่ค่ะ ตอนแรกนมยังเชียร์ว่าให้ลงเอยกับยายพริกหวาน พอกำลังจะตกลงปลงใจ คุณเธอดันลาออกกะทันหัน ทิ้งไว้แค่จดหมายบอกว่าเธอมีลูกอยู่ในท้อง แถมผัวกลับมาขอคืนดีอีก ขนาดนมยังงงเหมือนโดนทุบหัว แล้วคุณแดนล่ะคะ จะช็อกขนาดไหน นมสงสารจับใจเลย”

ปลายฝนนิ่งฟังพร้อมสบตาแบบผู้ฟังที่ดี ทำให้นมเป่งยังไม่หยุด

“คุณแดนของนมน่ะอาภัพเรื่องความรัก นมเดานะว่าคงเป็นเพราะคุณแดนดูเถื่อนๆ แถมยังผีเข้าผีออก ดีปนร้ายตามอารมณ์ไปเรื่อยเปื่อย แต่นมรู้ดีว่าในใจแกอ่อนไหวกับเรื่องรักพอสมควร แค่ไม่แสดงออก แบบนี้เลยไม่มีสาวๆ เข้ามาจริงจังด้วยสักที”

“เดี๋ยวพี่แดนก็ได้เจอคนดีๆ ค่ะนม อย่าห่วงไปเลย ปลายรู้จักพี่แดนมาตั้งแต่เด็ก มั่นใจว่าพี่แดนเป็นคนดี”

“เอ...แต่นมว่าคุณแดนเจอแล้วนะคะ แต่งุ่มง่าม ไม่จีบจริงจังสักที นมล่ะขัดใจนัก” นมเป่งเว้นระยะ เมื่อเห็นปลายฝนนั่งนิ่งจึงเอ่ยต่อ “คุณปลายไม่รู้เหรอคะว่าใคร นมเฉลยเองเลยนะ ก็คุณปลายไง นมว่าพวกคุณสองคนสมกันเหมือนกิ่งทองใบหยก ยังไงคุณปลายช่วยเปิดใจให้คุณแดนของนมบ้างนะคะ” หญิงสูงวัยคว้ามือปลายฝนไปกุม จ้องตาแล้วบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง “นมเข้าใจค่ะว่าพ่อม่ายลูกติดน่ะ สู้หนุ่มๆ ไม่ได้ แต่เรื่องความดี ความจริงใจนี่คุณแดนมาที่หนึ่งเลยนะคะ เชื่อนมนะคุณปลาย ช่วยรับคุณแดนไว้พิจารณาด้วย”

แววตาวิงวอนของนมเป่งทำเอาปลายฝนต้องยิ้มให้

“ปลายพยายามทำใจอยู่ค่ะ นมอาจจะยังไม่รู้ว่าปลายเองก็...เพิ่งผ่านเรื่องที่ผู้ชายทำร้ายจิตใจมา คงต้องขอเวลาหน่อย ปลายกลัวมากจริงๆ ยิ่งวันก่อน...” ปลายฝนยั้งปาก ถามตัวเองว่าสมควรพูดเรื่องแบบนี้กับนมเป่งหรือไม่ แต่มาคิดดู ถ้าไม่พูดกับนมเป่ง เธอคงไม่รู้จะพูดกับใคร

“วันก่อนเกิดอะไรขึ้นคะคุณปลาย บอกนมมาเถอะค่ะ” แม่นมสูงวัยถามเสียงสูง

“คือว่า...วิไลน่ะค่ะ”

“อีวิไลทำอะไรคุณปลายคะ อีนี่มันร้ายนัก” นมเป่งทำตาโต สีหน้าเอาเรื่อง

“ไม่ได้ทำอะไร แต่วิไลบอกว่า...เธอเป็นเมียพี่แดนค่ะ”

“โอ๊ย! อีเวรตะไล อุ๊ย! ขอโทษนะคะ หยาบไปหน่อย พอดีนมอยากด่ามานานละ นมไม่เข้าใจเลยจริงๆ ว่าเมื่อไหร่คุณแดนจะเฉดหัวมันไปจากไร่ซะที อ้างแต่ว่าสงสารเพราะเป็นลูกคนเก่าคนแก่ของที่นี่ เลยยอมให้อยู่จนกว่ามันจะหางานเป็นเรื่องเป็นราวได้ ซึ่งมันเมื่อไหร่ล่ะคะ น่ารำคาญจะตาย ยังไงคุณอย่าไปเชื่อมันนะคะ ที่ผ่านมาเมียหนึ่งเดียวของคุณแดนก็คือคุณไข่มุกแม่น้องเดี่ยวค่ะ ส่วนนังวิไลน่ะ ไม่ได้แอ้มคุณแดนหรอก คุณแดนฉลาดระวังตัวจะตายไป ต่อให้แต่งโป๊ล่อเท่าไรคุณแดนก็ไม่สนหรอกค่ะ คุณปลายอย่าไปฟังมันนะคะ มันน่ะบ้าผู้ชาย ไม่ใช่แค่คุณแดนนะที่มันหว่านเสน่ห์ มันหว่านไปทั่วเลย คนงานมาเล่าให้ฟังว่าห้องพักมันไม่เคยว่าง พาหนุ่มๆ เข้าไปนอนตลอด คอยดูนะ นมต้องไปยื่นคำขาดให้คุณแดนจัดการไล่นังวิไลออกไปจากไร่เราให้เร็วที่สุด ก่อนจะเสียกระบวนมากไปกว่านี้”

“อย่าทำขนาดนั้นเลยนม ปลายไม่อยากเป็นต้นเหตุให้เกิดเรื่องนะคะ เดี๋ยวพอหางานได้ วิไลก็จะไปจากที่นี่อยู่ดีไม่ใช่เหรอคะ”

“ใช่ค่ะ แต่แหม! ฟังว่ามันมายุ่มย่ามกับคุณปลายแล้วนมรำคาญใจ”

“ไม่เป็นไรเลยค่ะนม รู้แบบนี้แล้วปลายต้องไม่สนใจ ไม่สุงสิงด้วยแล้ว จะพยายามหลบๆ ไม่อยากวุ่นวายด้วย”

“ดีค่ะคุณปลาย มันไม่มีสิทธิ์มายุ่งเรื่องเจ้านายนะคะ”

ปลายฝนส่งยิ้มให้แม่นม เข้าใจดีถึงความห่วงใยของหญิงสูงวัยที่มีต่อชายหนุ่มซึ่งนางเลี้ยงมาตั้งแต่เกิด

จะว่าไปพอได้ยินคำยืนยันจากนมเป่งแล้ว ปลายฝนลอบสบายใจขึ้นในระดับหนึ่งว่าแดนไทไม่ใช่ผู้ชายที่ควบคุมตัวเองไม่ได้ ขนาดโดนสาวยั่วทุกวันแบบนั้น เขายังรอดมาได้

ว่าแต่สมควรหรือที่เธอจะไปยุ่งวุ่นวายเรื่องส่วนตัวเขา แดนไทจะมีสัมพันธ์กับใครก็เรื่องของเขา ไม่เกี่ยวกับเธอสักหน่อยนี่นา