ทดลองอ่าน บังบด : ตอนที่ 1
ตอนที่ 1
ราวยี่สิบปีต่อมาบนเทือกเขาลูกเดียวกัน
ป่ายามดึกสงัดเงียบหากหาความสงบมิได้ ทั่วทั้งราวป่าเต็มไปด้วยสรรพเสียง บ้างหวีดแหลมกรีดก้อง บ้างครางคำราม บางคราอึงอลอึกทึกราวกับมีขบวนเกวียนสักสิบขบวนย่ำผ่าน เสียงวัวควายและผู้คนเร่งเร้าสะท้อนไปมา ครั้นเหลียวหน้าแลหลังหา กลับไม่พบสิ่งใด ความกลัวเข้าเกาะกุมจิตใจคนขวัญไม่กล้าพอจนตัวสั่นสะท้าน
“อา อายอดนี่หลับหรือยัง หา” เจ้าหนุ่มผู้กระวนกระวายร้องถามมาจากต้นไม้อีกต้นที่แขวนเปลนอนอยู่ ร่างผอมสูงในเครื่องแบบผู้พิทักษ์ป่าที่ยังใหม่เอี่ยมผุดลุกขึ้นจากเปลอีกครั้ง
“นอนเสียนพ!” เสียงห้าวดังมาจากต้นไม้อีกต้นหนึ่ง แม้จะดุดันแต่คนฟังยังอุ่นใจ มานพอยากถามหัวหน้าชุด ผู้เป็นผู้ช่วยอุทยานแห่งชาติผาพยับเมฆที่พวกตนเรียกติดปากว่า ‘หัวหน้า’ ว่าเสียงพวกนั้นมันอะไรกันแน่ แต่เขาเกรงเท้าหนักๆ ในบูตเดินป่าสีเข้มนั่นมากกว่า
ไม่น่าเลย ไม่น่าลาออกจากงานห้างสรรพสินค้ามาสอบเป็นเจ้าหน้าที่ป่าไม้อะไรนี่เลยผับผ่า เดินดง นอนกับดินกินกับทราย ลำบากฉิบหาย ป่าตั้งกว้างไกล เจ้าหน้าที่พิทักษ์ป่าก็มีไม่น้อย หัวหน้าจะพาคนมาให้มากหน่อยก็ไม่ได้ มากันได้ยังไงแค่สามคน
ในขณะที่ลูกน้องหนุ่มกำลังอกสั่นขวัญหายกระวนกระวายใจ ร่างสูงล่ำสันที่นอนนิ่งอยู่บนเปลบนคาคบไม้สูง สองตาหลับสนิท แต่หูกลับเฝ้าสดับสำเนียงไพรอันคุ้นเคย
สวบ!
ควับ!
“สะ เสียงอะไรน่ะอายอด หัวหน้า หัวหน้ารุกข์ครับ” มานพผุดลุกขึ้นไวจนแทบหล่นจากเปล มันร้องถามเสียงหลง
“นพ หลับตาลงเสีย” ยอดชายพิทักษ์ป่าผู้อาวุโสกว่าเอ่ยปราม เขาเหลือบมองไปทางหัวหน้า เปลนอนนั้นยังนิ่งไม่ไหวติงอยู่ในเงามืดสลัว แสงจันทร์สาดส่องเล็ดลอดแมกไม้ลงมาให้ความสว่างเพียงรางๆ สร้างร่างเงาหลากหลายชวนให้ประสาทเสีย หนุ่มน้อยมานพกัดฟันกรอด ข่มความกลัวไว้อย่างยากลำบาก
ตุ้บ!
ตุ้บ!
ตุ้บ!
เสียงดังราวของหนักหล่นลงมาจากยอดไม้สูงสู่พื้นดินที่ปกคลุมด้วยใบไม้หลายชั้นแล้วกลิ้งขลุกๆ ลงไปตามลาดเขาดังต่อเนื่องกันสะท้อนกึกก้องจนถึงก้นห้วย
“มะ ไม่ไหวแล้ว มันอะไรกันโว้ย” เสียงแหบแห้งของมานพดังขึ้น ฟันเขากระทบกันดังกึกๆ อย่างกลั้นไม่อยู่ มือรวบเปลปิดห่อหุ้มมิดชิด ร่างสั่นสะท้านจนต้นไม้ไหว
“อายอด อยู่นี่นะเดี๋ยวมา”
“ครับ หัวหน้า” พิทักษ์ป่าอาวุโสรับคำอย่างนอบน้อม แล้วลงจากเปลของตนแล้วเดินไปเอื้อมมือจับเปลที่กวัดแกว่งของเพื่อนร่วมงานรุ่นน้องด้วยความเวทนา
“อย่าขวัญอ่อนนักเลยน่าไอ้นพ”
“ไม่ไหวแล้วอา ผมจะลาออก ไม่ไหว ฮือๆ”
ยอดชายได้ฟังก็พยักหน้าปลงๆ เขามองตามร่างสูงตระหง่านบึกบึนของคนเป็นหัวหน้าที่แบกกระบอกปืนเดินดุ่มออกไปในความมืดเพียงลำพัง
“สองคนนี่มันกวนไม่เลิก เดี๋ยวจะได้โดนดี” ยอดชายพึมพำ
“สองคน สองคนไหนอายอด กลางป่าแบบนี้” เจ้าหนุ่มผงกหัวขึ้นมาถาม
“เออ สองตนก็ได้ถ้างั้น”
“ตน...อายะ...ยอด ผะ...ผีรึ”
“อย่าปากดีไอ้นพ” ยอดชายตะคอกเสียงต่ำ อีกฝ่ายจึงมุดหัวเงียบเสียงไป เสียงฝีเท้าของหัวหน้าเงียบไปแล้ว บรรดาเสียงแปลกๆ ที่ก่อกวนอยู่ค่อนคืนก็หายไปด้วย
แต่มันไม่ได้หายไปไหนดอก ยังคงดังแว่วหวิว นำหน้าคนที่ย่ำเท้าไปในป่ามืดอย่างชำนาญทาง ผู้พิทักษ์ป่าหนุ่มก้าวสวบๆ ตามเสียงประหลาดนั่นออกไปจนถึงลานหินกว้างมีธารน้ำไหลเอื่อย บางช่วงมีแสงจันทร์ที่เล็ดลอดใบไม้หนาลงมาสาดส่องบนผืนน้ำสีเงินเย็น
เสียงสายน้ำตกกระแทกแผ่นหินที่ด้านล่างดังซ่าๆ เป็นจังหวะหนักเบาสม่ำเสมอ เมื่อเขาก้าวออกมาพ้นแนวป่ามุ่งไปยังลานหินเหนือผาสูงที่แสงจันทร์สาดส่องทั่วบริเวณนั่น แสงจันทร์สลัวเผยให้เห็นร่างผอมแห้งของชายหนุ่มที่สวมเพียงกางเกงขาสั้นตัวเดียว กำลังใช้เสื้อของตนซับน้ำตาของเด็กสาววัยรุ่นที่เนื้อตัวเปียกโชก เสียงร้องไห้ของหล่อนดังกระซิกๆ เยือกเย็น
เจ้าหนุ่มนั่นค่อยๆ ผูกผ้าเข้ากับข้อมือของหล่อนแล้วก็บรรจงจูบที่หน้าผากเด็กสาวก่อนจะผูกชายผ้าเข้ากับข้อมือตัวเองด้วยมืออันสั่นระริก แล้วจับจูงกันเดินไปที่ริมผา เมื่อสาวเจ้าสะท้านหนี สองแขนของชายหนุ่มสวมกอดร่างบางไว้แนบอก ปลุกปลอบให้เดินตามกันไปจนถึงหน้าผาสูง
“หัวหน้า” เสียงเรียกแผ่วแว่วมาชวนให้เย็นยะเยือกไปทุกรูขุมขน รุกข์ พนมไพร ปิดตาลงเสียจากภาพที่เห็นซ้ำแล้วซ้ำเล่า
“ผมลา...” เสียงนั่นสั่นสะท้าน ชวนให้ใจหลุดหายไปด้วย แต่มาถึงตอนนี้แล้วเขาจะทำอะไรได้อีก รุกข์ได้แต่ระบายลมหายใจยาว ผ่อนความรู้สึกอัดแน่นในอก
“เมื่อไหร่จะหมดกรรมเสียทีนะ” เมื่อลืมตาขึ้นที่ลานหินผาก็ว่างเปล่า มีเพียงเสียงสายน้ำตกซัดซ่าไม่ขาดสาย เขาหันหลังกลับ
เมื่อต้นปีก่อน ลูกจ้างคนหนึ่งของอุทยานฯ ผาพยับเมฆพาคนรักที่เป็นหญิงสาวชาวลาว ที่ข้ามฝั่งมาขายบริการอยู่ที่ร้านเหล้าแห่งหนึ่งมาโดดผาน้ำตกตายพร้อมกันที่นี่ เพื่อประชดรักที่ถูกพ่อแม่ฝ่ายชายกีดกันเพราะรังเกียจอาชีพของเด็กสาวผู้อาภัพ ทั้งคู่ผูกข้อมือเข้าด้วยกันและกระโดดลงไปสู่โขดหินและผืนน้ำเบื้องล่าง พากันลาโลกไปในสายน้ำที่เคยหนีมาพลอดรักกัน แต่กรรมทำงานของมันอย่างเข้มแข็งเหลือเกิน ทั้งคู่จึงยังเวียนว่ายในทุกข์สุดท้ายอย่างไม่จบสิ้น
** หมายเหตุ: นิยายที่ลงในเว็บยังไม่ใช่ฉบับที่เสร็จสมบูรณ์ **
