ทดลองอ่าน ฝากรักไว้ที่ปลายฝน : ตอนที่ 4
ตอนที่ 4
นับจากวันที่คุยกับพงษ์ในร้านริมท่าจีนวันนั้น แดนไทหาความสุขในจิตใจไม่ได้เลย
แน่นอนว่าเขารู้สึกผิดทั้งต่อเพื่อนและต่อปลายฝน กับการที่เขาทำตัวเป็นคนใจจืดใจดำ พงษ์แค่ขอร้องให้น้องสาวเข้าไปพักที่บ้านปีกไม้หลังใหญ่ของแดนไทสักระยะ อย่างมากไม่น่าเกินสามเดือนระหว่างรอให้น้ำปิงเพื่อนของปลายฝนย้ายตามมา แต่แดนไทกลับปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใย วันนั้นเขากับพงษ์จึงแยกจากกันที่ร้านอาหารในสภาพมึนตึงต่อกัน
‘มึงมัน ไอ้คนใจดำ!’
นั่นคือคำพูดที่ดังก้องในสมองตลอดเวลา ไม่ใช่เสียงของพงษ์ด้วย แต่เป็นเสียงแดนไทที่ก่นด่าตัวเองเช่นนั้น
แต่สมองอีกฝั่งยังค้านว่าเขาทำถูกแล้ว ใครจะรับผิดชอบถ้าเกิดยอมให้ปลายฝนมาพักที่บ้านแล้วต่อมาใจของเขาเกิดแกว่ง ชอบปลายฝนขึ้นมาจะว่ายังไง แดนไทรู้ตัวดีว่าอ่อนไหวกับปลายฝนเอามากๆ ดูอย่างวันแต่งงานของเธอ ที่เธอโดนฉีกหน้ากลางงาน แดนไทสงสารจนถึงขั้นอยากเข้าไป...กอดปลอบเธอด้วยซ้ำ อันนี้ขอสารภาพ
แล้วแบบนี้ถ้าปลายฝนมาอยู่ร่วมชายคาเดียวกัน เขามิตบะแตกหรือ แล้วถ้าเกิดชอบปลายฝนขึ้นมา แน่ใจได้ยังไงว่าเขาจะไม่ผิดหวังช้ำใจหรือเจ็บปางตายอีกหากเธอกลับไปคืนดีกับแฟนเก่า...ของแบบนี้มันเกิดขึ้นได้ และเคยเกิดขึ้นมาหมาดๆ เสียด้วย
อย่างนี้แหละดีแล้ว ไม่อนุญาตให้สาวคนไหนเข้ามาใกล้หัวใจ...เขาทำถูกแล้ว แดนไทตอกย้ำกับตัวเอง
----------
“ใจดำที่สุดเลยคุณแดนเนี่ย นมไม่คิดเลยจริงๆ ว่าจะกล้าปฏิเสธเพื่อนรัก กะอีแค่ให้น้องปลายมาอยู่ด้วยชั่วคราว ย้ำว่าชั่วคราว คุณแดนยังไม่ยอมเลย นมผิดหวังในตัวคุณแดนมาก”
นมเป่งบ่นทันทีที่แดนไทเล่าจบ เขาไม่รู้จะระบายกับใครจึงเผลอเล่าเรื่องที่เขาปฏิเสธพงษ์ที่ขอร้องให้น้องสาวมาพักด้วยที่ไร่สักระยะ นึกว่านมเป่งจะเข้าใจและเข้าข้างเขา ที่ไหนได้ โดนสับเละ
“นมจำได้ว่าน้องปลายน่ะ น่ารักมาก ตากลมบ๊อก หน้าตาน่าเอ็นดู นมเห็นมาตั้งแต่เกิด จนตอนนั้นสี่ขวบเองมั้งที่ย้ายไป สมัยเด็กๆ ก็สนิทกับคุณแดนมาก ทั้งพี่ทั้งน้องมาเล่นบ้านเราตลอด ใครจะนึกว่าคุณแดนลืมเรื่องดีๆ ไปหมด ใจจืดใจดำมากเลยรู้ไหมคะเนี่ย เป็นนมนะ จะรีบบอกคุณพงษ์เลยว่าโอเคๆ ให้น้องปลายมาพักได้”
แม่นมร่างท้วมยังติดปากเรียกปลายฝนว่า ‘น้องปลาย’ เช่นในอดีต สีหน้าและแววตาแสดงความผิดหวังในตัวแดนไททำเอาเขาถึงกับขมวดคิ้ว คำว่า ‘ใจดำ’ ที่เขาถูกตราหน้านั้นวิ่งไปวิ่งมาในสมองจนต้องสะบัดหัวแรงๆ ก่อนโวยลั่น
“นมอย่าตอกย้ำได้ไหม ผมปฏิเสธไปแล้ว นมก็รู้ว่าผมตั้งมั่นไว้ว่าจะไม่ให้สาวหน้าไหนเข้ามาพักในบ้านผมอีกต่อไป”
“แม้แต่คนดีๆ น่ารักอย่างน้องปลายน่ะเหรอคะ” นมเป่งถึงกับเท้าสะเอว ถามเสียงเข้ม
“นั่นมันตอนเด็ก สมัยนี้เขาเป็นพยาบาลไปแล้ว นมรู้ได้ไงว่าเขาจะยังน่ารักน่ะ”
แดนไทเถียงไปข้างๆ คูๆ ทั้งที่ความจริงลึกๆ แล้วเขาสัมผัสได้ถึงความน่ารักของปลายฝนตั้งแต่ตอนที่กลับมาเจอกันอีกครั้งในวันแต่งงานนั่น ปลายฝนยังคงมีนัยน์ตาสวยหวาน รอยยิ้มเปี่ยมไปด้วยความใจดี เธอเหมาะมากกับอาชีพพยาบาล เธอยังดูน่ารักเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง
แล้วมึงปฏิเสธไปทำไม ไอ้ควาย!
นั่นคือเสียงในสมองฝ่ายที่คอยเชียร์ให้แดนไทเป็นคนดี ใจดีและทำสิ่งที่เหมาะสม
“ไม่รู้แหละ ถ้าเปลี่ยนใจหรือคิดได้ก็รีบโทร.ไปบอกคุณพงษ์ซะ ว่ายอมให้น้องปลายเข้ามาพักชั่วคราว ไม่เห็นจะเป็นไรเลย คุณแดนน่ะ คิดมากไปได้”
แดนไทไม่ได้ทำตามที่นมเป่งแนะนำ ตรงข้าม เขากลับวางเฉยราวกับคำขอร้องของเพื่อนในร้านอาหารวันนั้นไม่เคยเกิดขึ้น
จะทำแบบนี้แหละ ใครจะทำไม!
----------
“เรียกกูมาหาเหี้ยอะไรวะไอ้แดน วันนี้กูงานยุ่ง”
ผู้กองยุทธ์บ่นกระปอดกระแปด แต่ก็นั่งลงบนเก้าอี้ตรงข้ามกับเพื่อนในร้านกาแฟใกล้สถานีตำรวจที่เขาทำงานอยู่
“เออ กูรู้ แต่ถ้ากูไม่ได้ระบายกับมึง กูต้องบ้าตายแน่ๆ” แดนไทโวย เขามั่นใจว่าผู้กองยุทธ์เพื่อนรักต้องเป็นผู้ฟังที่ดี และเข้าใจเขามากที่สุด กับสถานการณ์ที่เขาเพิ่งทำลงไป...ปฏิเสธไม่ให้น้องสาวเพื่อนเข้าพักที่บ้านปีกไม้หลังใหญ่ของตัวเอง แม้เพียงชั่วคราวก็ไม่ให้ เล่ายังไม่ทันจบดีด้วยซ้ำ ผู้กองถึงกับตะโกนลั่น
“มึงนี่มันไม่ใช่แค่ตัวดำนะ ใจมึงยังดำด้วย!”
แดนไทอ้าปากค้างกับคำพูดเพื่อน จากที่คิดว่าผู้กองสุดหล่อจะตบบ่าปลอบใจว่า เออ มึงทำถูกแล้ว กูเข้าใจมึง กลับกลายเป็นตรงกันข้าม
“ถ้ากูเป็นพงษ์เพื่อนมึงนะ กูตัดเพื่อนเลยนะโว้ย ถีบหัวมึงส่งไปเลย จะเลิกช่วยแนะนำเรื่องธุรกิจด้วย ไหนมึงว่าเขามีบุญคุณช่วยแนะแนวทางจนมึงส่งออกเครื่องมือเกษตรไปขายประเทศเพื่อนบ้านได้ แล้วมึงตอบแทนเพื่อนแบบนี้เหรอวะไอ้แดน มึงนี่มัน...ไอ้ห่า!” ผู้กองยุทธ์ปิดท้ายด้วยการสบถจนคนทั้งร้านหันมามอง แดนไทจึงปรามเพื่อนด้วยสายตาให้พูดเบากว่านี้พร้อมตัดพ้อเล็กๆ
“กูผิดหวังในตัวมึงมากเลยไอ้ยุทธ์ กูนึกว่ามึงจะเข้าใจว่ากูไม่ชอบให้ผู้หญิงเข้ามาอยู่ในบ้าน กูเข็ดจากพริกหวาน เข็ดมากๆ”
“ถามจริง มึงหื่นขนาดไม่มีความยับยั้งชั่งใจเลยเหรอ นั่นมันน้องสาวเพื่อน ไม่ว่าสาวไหนเข้ามาอยู่ในบ้าน มึงจะต้องรวบมาเป็นแฟนทุกคนหรือไง มึงไม่มีปัญญาห้ามใจตัวเองขนาดนั้นเลยเหรอวะ ไอ้ฉิบหาย! อีกอย่างนะ เขาแค่ขอมาพักชั่วคราว มึงรู้จักคำว่าชั่วคราวไหม” ผู้กองผิวเข้มเผลอตะโกนลั่นร้านอีกครั้ง
“เออๆ กูเข้าใจละ ว่ามึงไม่เห็นด้วยที่กูปฏิเสธไปแบบนั้น แล้วมึงจะให้กูทำไง ป่านนี้น้องปลายคงย้ายไปอยู่แฟลตของโรงพยาบาลเรียบร้อยแล้ว”
“อ้าว! งั้นมึงมาปรึกษากูหาพระแสงอะไร สรุปเรื่องมันก็ผ่านไปแล้ว แก้ไขอะไรไม่ได้ แล้วมึงมาเล่าให้กูหงุดหงิดทำไมวะเนี่ย เสียเวลากูอีก” ผู้กองหนุ่มดูดกาแฟเย็นในแก้วของตนจนหมด
“กูแค่ไม่สบายใจ อยากหาคนที่เข้าใจกูมั่ง”
“บอกเลย งานนี้กูไม่เข้าใจมึงหรอก เอาละ กูขอตัวนะ”
ผู้กองยุทธ์ลุกจากไปด้วยอาการมึนตึง
โอ๊ย! อะไรกันนักหนา ผู้หญิงคนเดียวมาทำให้จิตใจแดนไทปั่นป่วน แถมยังโดนคนรอบวงรุมด่ายับ แล้วแบบนี้จะให้มาอาศัยชายคาเดียวกันหรือ
ไม่มีทาง!
** หมายเหตุ: นิยายที่ลงในเว็บยังไม่ใช่ฉบับที่เสร็จสมบูรณ์ **
